Empatyczny, zaangażowany w pomoc pacjentowi. Pani Doktor przywraca wiarę w służbę zdrowia. Lek. Anna Zabielska - bardzo dobry reumatolog, lekarz wykonujący zabiegi medycyny estetycznej z miasta . Sprawdzaj opinie i umawiaj wizyty w największym serwisie z lekarzami w Polsce. Dna moczanowa: napady, objawy, przyczyny. Dna moczanowa (nazywana także podagrą lub skazą moczanową) to choroba metaboliczna, która polega na odkładaniu się kwasu moczowego we krwi. Kwas moczowy to końcowy produkt przemian puryn w organizmie człowieka, natomiast puryny wchodzą w skład jąder komórkowych. Objawy skórne dny moczanowej – zapalenie torebki stawowej. Dna moczanowa może też spowodować zapalenie torebki stawowej, która wyścieła tkanki, szczególnie w łokciu i kolanie. Objawy zapalenia kaletki obejmują ból, sztywność i obrzęk. Należy dodać, iż ten stan zapalny zwiększa ryzyko infekcji, która może prowadzić do Łuszczycowe zapalenie stawów . Zalecana dawka to 160 mg podana we wstrzyknięciach podskórnych (dwa wstrzyknięcia po 80 mg) w tygodniu 0, a następnie dawka 80 mg (jedno wstrzyknięcie) podawana raz na 4 tygodnie. U pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów i współistniejącą łuszczycą plackowatą o nasileniu Łuszczycowe zapalenie stawów to przewlekła i nieuleczalna choroba, która dotyka w takim samym stopniu kobiety, jak i mężczyzn. Zwana także łuszczycą stawową może mieć różnorodny przebieg – najczęściej występuje w łagodnej postaci, jednak bagatelizowana i nieleczona prowadzi do niszczenia stawów i ogólnej niesprawności. Łuszczycowemu zapaleniu stawów bardzo często towarzyszy dna moczanowa. Czy można jeszcze szukać u siebie innych niepokojących objawów świadczących o łuszczycowym zapaleniu skóry? Jak już pisałam, niektórzy długo żyją w nieświadomości, że cierpią na tą podłą chorobę. W 2013 r. po wyczeraniu wszystkich możliwości na Śląsku trafiłam na diagnostykę do szpitala Dietla w Krakowie. Na bóle stawów z zaostrzeniami, łuszczycę i zapalenie tęczówki cierpiałam od 16 r.z. Przed przyjeciem P.Dr zlecił mi serie badań i zaleceń,diagnoza ZZSK I ŁZS,robilam rtg pan.zębów, wymazy,poziom Wit D. Wyrwałam jednego zęba, który miał niewidoczna zmianę Zapalenie stawu skroniowo-żuchwowego – leki i leczenie. Leczenie dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego zależy od diagnozy i może obejmować m.in. farmakoterapię, korektę zgryzu, stosowanie szyn nagryzowych, leczenie protetyczne lub ortodontyczne, fizjoterapię (np. ultradźwięki, laseroterapia, przezskórna stymulacja elektryczna TENS W gabinecie lekarza specjalisty. Choroby reumatyczne. Łuszczycowe zapalenie stawów; W gabinecie lekarza specjalisty. Choroby reumatyczne. Dna moczanowa; W gabinecie lekarza specjalisty. Choroby reumatyczne. Osteoporoza; W gabinecie lekarza specjalisty. Choroby reumatyczne. Choroba zwyrodnieniowa stawów Dna moczanowa, nazywana inaczej podagrą, to zapalenie stawów, które rozwija się na skutek wytrącania się kwasu moczowego. Jego kryształki najczęściej gromadzą się w stawach stóp lub dłoni i tworzą charakterystyczne, bolesne obrzęki i zgrubienia. iNVNWS. Łuszczycowe zapalenie stawów to choroba, która prowadzi do zwyrodnień, powoduje ból i często obniża jakość życia chorego. Objawy łuszczycy stawów należy możliwie szybko poddać diagnozie. Dobrze dobrane i skuteczne leczenie łuszczycy stawowej opiera się na kompleksowych działaniach kilku specjalistów. Łuszczyca stawowa - na czym polega?Łuszczycowe zapalenie stawów należy do grupy łuszczyc, ale stanowi całkiem odrębną jednostkę względem częstszej łuszczycy skórnej. Jest to choroba ogólnoustrojowa, należąca do grupy schorzeń o skomplikowanej nazwie - spondyloartropatie seronegatywne. Są to schorzenia, które powodują przewlekły zapalny ból kręgosłupa, wynikający z licznych i długotrwałych stanów zapalnych w stawach krzyżowo - biodrowych, kręgach, krążkach międzykręgowych oraz aparacie więzadłowym. U większości chorych stany zapalne występują także w stawach procesów toczących się w przebiegu łuszczycy stawów jest autoagresja układu immunologicznego. Dość często łuszczyca stawów rozwija się u chorych, u których wcześniej stwierdzono łuszczycę skórną. ŁZS nie zalicza się do grupy chorób dziedzicznych, choć pewne antygeny w genotypie mogą oznaczać większą podatność na zachorowanie. Choroba charakteryzuje się nierównym przebiegiem, z okresami remisji i okresami, w których występują objawy. U niektórych pacjentów łuszczyca stawów ma przebieg ciężki, u innych nieco lżejszy, jednak bardzo często utrzymujące się stany zapalne deformują stawy, a u 5 proc. chorych prowadzą do ciężkiego wyróżnia się pięć odmian łuszczycowego zapalenia stawów:Postać klasycznaZmiany zapalne obejmują głównie stawy międzypaliczkowe dalsze na palcach stóp i rąk. Występuje charakterystyczny objaw naparstka: paznokieć pokrywa się licznymi wgłębieniami. Ta odmiana dotyka częściej mężczyzn niż mutilans, czyli postać okaleczającaW przebiegu tej rzadkiej odmiany łuszczycy stawowej występuje proces osteolizy, czyli powstawania ubytków w kościach palców wskutek procesu zapalnego, który toczy się w towarzyszących im stawach. Charakteryzuje ją bardzo ciężki przebieg i złe wielostawowe o układzie symetrycznymMoże stanowić trudność w diagnozie różnicowej, ponieważ prawie nie różni się od objawów powodowanych przez reumatoidalne zapalenie stawów. Ta postać choroby występuje bardzo często razem z łuszczycą skóry. Stawy szybko sztywnieją, a stan zapalny obejmuje także przyczepy ścięgniste. W okolicach okołostawowych wykrywa się także zmniejszoną gęstość zapalenie o układzie niesymetrycznymNajczęściej występująca postać choroby, charakteryzująca się obecnością wysięków w stawach. Najczęściej obejmuje stawy stóp, choć może dotykać także dłoni czy innych części ciała. Również często współwystępuje z łuszczycą choroby zajmująca stawy kręgosłupaAtakuje stawy krzyżowo-biodrowe w sposób niesymetryczny, z czasem rozprzestrzenia się także na stawy obwodowe. Sprawia problemy w różnicowaniu z zesztywniającym zapaleniem stawów jeszcze jeden podział typów łuszczycy stawowej, zaproponowany przez grupę GRAPPA (Group for Research and Assessment of Psoriasis and Psoriatic Arthritis). Obejmuje on postać obwodową, a w niej zapalenie asymetryczne kilku stawów, zajęcie stawów przypominające RZS, ale bez czynnika reumatoidalnego, zajęcie dystalnych stawów międzypaliczkowych, postać okaleczająca. W podziale znajduje się także typ osiowy, a w nim postać z zajęciem stawów kręgosłupa. Oba podziały kliniczne są więc autoimmunologiczne. Czym są i jak je leczyć?Łuszczyca stawów - łagodna, umiarkowana, ciężkaOprócz podziałów klinicznych, opartych głównie na tym, jakie stawy są zajęte chorobą, przeprowadza się także funkcjonalny podział według stopnia zaawansowania objawów. Zakwalifikowanie pacjenta do jednej z grup pomaga w dobraniu właściwego łagodnaStwierdzana, gdy zajęte jest mniej niż 5 stawów obwodowych, w badaniu RTG nie widać zmian, a chory nie odczuwa znacznego spadku jakości życia i dolegliwości. Do tej grupy trafiają pacjenci cierpiący na łagodne bóle kręgosłupa, o towarzyszących niewielkich objawach lub bez objawów łuszczycy umiarkowanaKryteria to zajęcie 5 lub więcej stawów z obrzękiem i bolesnością, zmiany widoczne w RTG, a także wyczuwalne pogorszenie sprawności, zmiany skórne niereagujące na leczenie miejscowe, nadżerki i upośledzenie funkcji palca (lub palców), zapalenia przyczepów ścięgnistych w więcej niż dwóch ciężkaW tej postaci łuszczycy zajęte jest więcej niż 5 stawów, chory odczuwa bolesność, pojawiają się obrzęki. W badaniu RTG widać nasilone zmiany, rozległe i poważne są także zmiany skórne. Ciężka postać choroby oznacza zaawansowaną niesprawność, liczne zapalenia przyczepów ścięgnistych i obniżenie jakości życia. Chorzy nie reagują też adekwatnie na zastosowane przeczytać także:Skąd się bierze łuszczyca i czy jest zaraźliwa?Jak rozpoznać łuszczycę paznokci i jak ją leczyć?Łuszczyca stawów - epidemiologiaOdsetek pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów w całej populacji ludzkiej szacuje się na 2 proc. Częściej chorują osoby rasy białej niż czarnej. Od 6 do 42 proc. to przypadki połączonej łuszczycy skórnej oraz łuszczycy stawów. Choroba częściej występuje też w Europie Północnej niż w Europie Południowej. Częstość występowania wśród kobiet i mężczyzn jest porównywalna, bez istotnych różnic. U mężczyzn nieco częstsze są postaci z zajęciem stawów kręgosłupa, natomiast kobiety chorują przeważnie na postaci przypominające reumatoidalne zapalenie stawów. Szczyt zachorowań przypada na okres pomiędzy 20. a 40. rokiem danych 70 proc. osób chorych na łuszczycowe zapalenie stawów choruje najpierw na łuszczycę skórną. Objawy skórne mogą wyprzedzić stawowe nawet o 10 lat. Szczególnie duże ryzyko rozwoju ŁZS występuje, gdy zmiany skórne pojawiają się na potylicy, w okolicach międzypośladkowych, w pobliżu paznokci lub są rozległe i obejmują większość łuszczycy stawowejPierwszym czynnikiem, który znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na ŁZS jest łuszczyca skórna. To najczęstsza choroba dermatologiczna o podłożu autoimmunologicznym oraz genetycznym. Nadmierna aktywacja komórek układu odpornościowego powoduje wzmożone wydzielanie cytokin - prozapalnych substancji. Te z kolei wywołują przewlekłe stany zapalne, prowadzące do zwyrodnień stawów i powodujące ból. Istnieją też szczególne antygeny, których obecność w organizmie pacjenta koreluje z zapadalnością na łuszczycowe zapalenie stawów. Są to między innymi antygeny HLA-Cw6, HLA-B27, HLA-B38, genetyczne oraz procesy autoimmunologiczne stanowią podstawę. Oprócz tego istnieje szereg czynników mogących wyzwolić pierwszy atak łuszczycy, w tym łuszczycy stawowej. Należą do nich:Urazy mechaniczne (a także zabiegi chirurgiczne, wypadki). Infekcje bakteryjne i wirusowe. Nieprawidłowe poziomy hormonów (badania wskazują na niedobór estrogenu jako potencjalny czynnik zwiększający ryzyko). Niektóre leki (antymalaryczne, betablokery, lit). Nadużywanie alkoholu, palenie papierosów. Nadmierny stres (powoduje nasilone procesy immunologiczne, które prowadzą do powstania procesów zapalnych). ŁZS to choroba, którą nie można się zarazić, nie jest też uznawana za chorobę dziedziczną, w przeciwieństwie do łuszczycy stawowej. Jako że te dwie choroby bardzo mocno się ze sobą wiążą, można uznać, że czynnik genetyczny odgrywa istotną rolę także w genezie łuszczycowego zapalenia zapalenie stawów - objawyObjawy łuszczycy stawowej różnią się w zależności od jej formy oraz od stopnia nasilenia choroby. Do alarmujących objawów, które powinny skłonić pacjenta do wizyty u lekarza (reumatologia lub dermatologa) należą:Objawy łuszczycy skórnej (swędzące, łuszczące się zmiany skórne, zaczerwienienia pokryte cienką warstwą zrogowaciałego naskórka o szarej lub srebrnej barwie). Obrzęk palców u stóp lub dłoni. Poranna sztywność stawów. Ograniczenie ruchomości stawów. Ból pleców (dolnej lub górnej części) albo szyi. Ból w tylnej części pięty, połączeniu żeber z mostkiem, kręgosłupa (częste lokalizacje zapalenia przyczepów ścięgnistych). Poczucie ogólnego zmęczenia. Zmiany na paznokciach w postaci poprzecznych rowków, plamek, zagłębień, płytki oddzielonej od macierzy. Bardzo częstym objawem ŁZS różnych typów jest zapalenie palców (dactylitis) i objaw zwany palcami kiełbaskowatymi (palce opuchnięte, bolesne, odstające od innych palców, czasem zaczerwienione).Postać obwodowa łuszczycy stawów powoduje takie objawy, jak ból i obrzęk objętych zapaleniem stawów wraz z poranną sztywnością. Z kolei postać osiowa wywołuje ból kręgosłupa (najczęściej w odcinku lędźwiowym i krzyżowym), także z uczuciem sztywności stawów. Niekiedy łuszczycowemu zapaleniu stawów towarzyszy dna moczanowa - częściej, gdy współwystępuje ono z łuszczycą skórną. Dna wiąże się z podwyższeniem stężenia kwasu moczowego w stawach i wywołuje objawy podobne do zaostrzenia w przebiegu stawowa - badaniaDiagnoza łuszczycowego zapalenia stawów o wiele łatwiej i trafniej pada u pacjentów chorujących na łuszczycę skóry. Nieco trudniejsza jest diagnostyka u osób, u których zmiany skórne nie występują. Schorzenie trzeba odróżnić między innymi od zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, reumatoidalnego zapalenia stawów, a także stanu fizjologicznego zużycia stawów. W prostym badaniu fizykalnym lekarz stwierdza zaczerwienienie, obrzęk, tkliwość i łuszczycy stawowej obejmuje kilka badań:Badanie RTGW obrazie RTG u chorego na łuszczycę stawową stwierdza się nadżerki, objawy osteolizy (rozkładu kości), zwężenie lub zarośnięcie szpary stawowej, nowotworzenie kości, objawy zapaleń krążka magnetycznyWykonywany głównie po to, by stwierdzić, czy procesy zapalne zajęły stawy kręgosłupa lub stawy krzyżowo-biodrowe. RM pomaga wykryć wczesne zmiany łuszczycowe, nawet wtedy, gdy jeszcze nie wiążą się z nimi wyczuwalne dla pacjenta narządu ruchuDzięki temu badaniu lekarz może ocenić stan błony maziowej w stawie, stwierdzić zapalenie przyczepów ścięgnistych, a także objawy składające się na "palce kiełbaskowate". Podobnie jak MR, także USG pozwala wcześnie wykryć objawy choroby i podjąć stosowne laboratoryjneNie istnieją badania laboratoryjne specyficzne dla łuszczycy stawów. Niemniej bada się OB oraz stężenie białka C - reaktywnego, by stwierdzić obecność stanu zapalnego. Aby wykluczyć RZS, można również wykonać badanie na obecność czynnika reumatoidalnego. Czasem lekarz zleca także wykonanie badania na obecność antygenu HLA-B27 we łuszczycy stawowejChorzy na łuszczycowe zapalenie stawów są zwykle pod opieką dermatologa oraz reumatologa, a także ortopedy i fizjoterapeuty, jeśli zachodzi taka potrzeba. Leczenie powinno mieć charakter farmakologiczneDobór leków stosowanych na objawy łuszczycy stawowej zależy od jej typu. Postać obwodową leczy się głównie niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, a gdy terapia nie jest skuteczna, także inhibitorami TNF-α (leki biologiczne). Z kolei podstawowymi lekami w postaci osiowej są leki modyfikujące przebieg choroby (metotreksat, sulfasalazyna, cyklosporyna A, leflunomid). W przypadku nieskuteczności tej formy terapii również wprowadza się leki i ruchRehabilitacja i utrzymanie aktywnego trybu życia na miarę możliwości chorego zapobiegają pogłębianiu się niepełnosprawności. Wpływają też korzystnie na samopoczucie i stan psychiczny dietaOdpowiednia, niskokaloryczna dieta pozwala zapobiegać otyłości oraz miażdżycy i innym chorobom krążenia, na które chorzy na ŁZS są szczególnie celem leczenia jest poprawa jakości życia pacjenta oraz osiągnięcie stanu remisji. Nie w każdym przypadku udaje się osiągnąć stan, w którym pacjentowi nie dokuczają żadne objawy, jednak u wielu osób odnotowuje się satysfakcjonujące ofertyMateriały promocyjne partnera Łuszczycowe zapalenie stawów to bardzo uciążliwa choroba przewlekła o podłożu zapalnym, której rozwój jest bezpośrednio związany z zachorowaniem na łuszczycę. Łuszczyca to jedna z chorób uwarunkowanych genetycznie. Prowadzi ona do powstawania zmian skórnych na skutek zaburzeń w procesach rogowacenia naskórka. W przebiegu łuszczycy dochodzi do nadmiernego rogowacenia oraz pojawienia się stanu zapalnego. Łuszczyca atakuje przede wszystkim skórę i paznokcie. Jedynymi narządami wewnętrznymi, które mogą zostać objęte łuszczycą, są stawy. Łuszczyca skóry – co warto wiedzieć? Skórne zmiany łuszczycowe występują przewlekle, jednak w przebiegu tej choroby obserwuje się zarówno okres nasilenia się objawów, jak i remisji. Częstość występowania łuszczycy w globalnej populacji to 2%, jednak widoczna jest tendencja wzrostowa, która dotyczy zachorowania na tę chorobę. Choć łuszczyca skóry ma podłoże genetyczne, to wyróżniamy również zewnętrzne czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowania. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje u około 25% pacjentów ze zdiagnozowaną łuszczycą skóry. Pacjenci zmagający się ze zmianami skórnymi o podłożu łuszczycowym często izolują się od społeczeństwa, co ma związek z ich stygmatyzacją i nieznajomością mechanizmów rozwoju tej choroby przez osoby z otoczenia chorego. Ważne! Łuszczyca skóry, łuszczyca paznokci i łuszczyca stawowa nie są chorobami zakaźnymi! Nie można się nimi zarazić przez kontakt ze skórą osoby chorej, krwią oraz drogą kropelkową. Przewlekły stan zapalny skóry wywołuje w tym przypadku reakcja autoimmunologiczna oraz polimorfizm w obrębie genu HLA-Cw6. Zmiany skórne w przebiegu łuszczycy pojawiają się również na skutek infekcji (częściej łuszczycę wywołują zakażenia wirusowe), przewlekłego stresu oraz stosowania niektórych leków. W przypadku 2/3 zdiagnozowanych chorych na łuszczycę zmiany skórne pojawiają się jako kolejny z objawów choroby – zmiany skórne mogą występować przed zachorowaniem na łuszczycę stawową nawet przez kilka lub kilkanaście lat. W 1/3 przypadków zmiany stawowe poprzedzają pojawienie się zmian skórnych. Łuszczyca stawów – przyczyny Jak już zostało wspomniane, łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą związaną z łuszczycą skóry. Jedynie w nielicznych przypadkach stan zapalny stawów o podłożu łuszczycowym jest diagnozowany u osób, u których nie ujawniły się zmiany łuszczycowe w obrębie skóry lub paznokci. W większości przypadków zmiany skórne poprzedzają rozwój łuszczycowego zapalenia stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów występuje równie często u kobiet i u mężczyzn. Może rozwinąć się na każdym etapie życia – u osób dorosłych choroba rozpoczyna się zwykle pomiędzy 20. i 50. rokiem życia, jednak bywa także diagnozowana u dzieci i młodzieży. W tym przypadku niezbędna jest wnikliwa diagnostyka różnicowa, która pozwala odróżnić objawy zapalenia stawów od chorób zapalnych stawów, które są typowe dla wieku dziecięcego np. młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów. Ryzyko rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów zależne jest od działania kilku czynników. Na rozwój łuszczycowego zapalenia stawów nie ma wpływu rozległość łuszczycowych zmian skórnych. Ryzyko rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów nie zależy od aktywności choroby – może rozwinąć się u pacjentów z nielicznymi lub obejmującymi większe partie skóry zmianami łuszczycowymi. Łuszczycowe zapalenie stawów częściej dotyczy pacjentów, u których występują jedynie zmiany łuszczycowe w obrębie paznokci. Na ryzyko zachorowania wpływa jednak tryb życia pacjenta i występowanie chorób współistniejących, których leczenie może wymagać stosowania farmaceutyków nasilających objawy łuszczycy. Nadal nie są jednak znane wszystkie czynniki, które inicjują proces zapalny w skórze oraz w stawach. Nieleczone łuszczycowe zapalenie stawów prowadzi do zniszczenia stawów. Choroba ta często sprawia trudności diagnostyczne, które prowadzą do późnego wykrycia podłoża odczuwanych przez chorych dolegliwości. Rozpoznanie łuszczycowego zapalenia stawów na wczesnym etapie pozwala wdrożyć odpowiednie leczenie, które spowalnia postęp choroby, redukując uciążliwe objawy i ograniczając ryzyko niepełnosprawności. Łuszczycowe zapalenie stawów a czynniki genetyczne Lekarze nie mają wątpliwości – łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą uwarunkowaną genetycznie, która występuje rodzinnie. Czynnikiem zwiększającym ryzyko rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów jest antygen HLA-B27. Największe ryzyko zachorowania występuje u dzieci chorych rodziców – w tym przypadku mamy do czynienia z 50-krotnie częstszym rozwojem choroby. Łuszczycowe zapalenie stawów diagnozowane jest w różnych podtypach, co ma związek z oddziaływaniem na organizm określonych antygenów, które uczestniczą w rozwojustanu zapalnego. W większości przypadków choroby istotna jest rola antygenów zdolności tkankowej. Aktywność antygenów, które inicjują rozwój łuszczycowego zapalenia stawów, mogą zwiększać czynniki zewnętrzne np. urazy tkankowe – nasilając patologiczny proces zapalny o przewlekłym charakterze. Co więcej, istotną rolę w rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów odgrywają przewlekłe infekcje wirusowe zakażenie wirusem HIV, które wpływają na funkcjonowanie układu immunologicznego, upośledzając odporność organizmu. W przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów stan zapalny obejmuje określone stawy, co sprawia, że wyróżniamy kilka postaci łuszczycowego zapalenia stawów, które charakteryzują się odmienną częstością występowania. Łuszczycowe zapalenie stawów zaliczane jest do tzw. spondyloartropatii zapalnych. Charakteryzują się one jednoczesnym występowaniem zmian zapalnych w obrębie stawów obwodowych, stawów krzyżowo-biodrowych i stawów kręgosłupa. Łuszczycowe zapalenie stawów – postaci choroby W przypadku łuszczycowego zapalenia stawów wyróżniamy: najczęściej diagnozowaną asymetryczną postać nielicznostawową; postać osiową, która diagnozowana jest u 20-40% pacjentów; wielopostaciową postać ŁZS, która diagnozowana jest u 15-25% pacjentów; postać z dominującym zajęciem dystalnych stawów międzypaliczkowych, która diagnozowana jest u 5-10% pacjentów; rzadką postać okaleczającą, która diagnozowana jest u około 5% pacjentów. Objawy łuszczycowego zapalenia stawów Objawem wspólnym dla wszystkich postaci łuszczycowego zapalenia stawów jest stan zapalny oraz asymetryczne występowanie zmian chorobowych. Toczący się w obrębie stawów stan zapalny wywołuje stale utrzymujący się ból oraz wpływa na ograniczenie ruchomości stawów, prowadząc również do deformacji stawów, co ogranicza sprawność osób chorych. W połączeniu z łuszczycowymi zmianami skórnymi choroba znacząco obniża jakość życia, utrudniając codzienne funkcjonowanie i stając się przyczyną kompleksów. Objawy kliniczne nieco różnią się w przypadku poszczególnych postaci choroby. Asymetryczna postać nielicznostawowa łuszczycowego zapalenia stawów wywołuje zapalenie dystalnych stawów międzypaliczkowych u rąk oraz proksymalnych stawów rąk i stóp. Stan zapalny obejmuje nie tylko stawy palców, ale także pochewki ścięgien. Do głównych objawów choroby zaliczamy ból całego palca lub palców, któremu towarzyszą obrzęk i zaczerwienienie skóry. Osiowa postać łuszczycowego zapalenia stawów charakteryzuje się zmianami o podłożu zapalnym, które obejmują stawy krzyżowo-biodrowe. Typowe dla postaci osiowej jest również występowanie syndesmofitów, które wywołują objawy charakterystyczne dla zmian o podłożu zwyrodnieniowym. W przypadku wielopostaciowego łuszczycowego zapalenia stawów dominujące są zmiany w stawach nadgarstków. Ta postać choroby przypomina pod względem przebiegu i objawów reumatoidalne zapalenie stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów z dominującym zajęciem dystalnych stawów międzypaliczkowych obejmuje nie tylko stawy, ale również paznokcie, na których pojawia się charakterystyczne zagłębienie, czyli tzw. objaw naparstka. Postać okaleczająca łuszczycowego zapalenia stawów diagnozowana jest rzadko, wywołując poważne deformacje stawów i prowadząc do skrócenia paliczków. W tym przypadku charakterystycznym objawem są tzw. palce teleskopowe, które są nienaturalnie powyginane. Łuszczycowe zapalenie stawów – ogólne objawy kliniczne Choć wyróżniamy kilka postaci łuszczycowego zapalenia stawów, to w przypadku każdej z nich mamy do czynienia z podobnymi objawami klinicznymi. To zmiany zapalne w stawach międzypaliczkowych dalszych, stawach obwodowych i zapalenie palców, które może występować tylko w jednej lokalizacji. Łuszczycowe zapalenie stawów wywołuje również zapalenie przyczepów ścięgnistych ścięgna Achillesa i deformacje stawów. Łuszczycowe zapalenie stawów – objawy ogólne Chorobie często towarzyszy dna moczanowa oraz zaburzenia ze strony wzroku zapalenie spojówek. Co więcej, może pojawić się ogólne osłabienie, uczucie znużenia, pogorszenie nastroju oraz problemy z funkcjonowaniem mięśnia sercowego – choroba może spowodować uszkodzenie zastawek serca. Zdarza się, że u chorych przez dłuższy czas utrzymuje się podwyższona temperatura ciała, pojawiają się dolegliwości ze strony układu pokarmowego, a także stany depresyjne. Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów musi zostać poprzedzone badaniami diagnostycznymi. Zaliczamy do nich badania RTG, badanie tomograficzne, rezonans magnetyczny, a także badanie USG. Niezbędne jest również wykonanie badań laboratoryjnych, które pozwalają oznaczyć antygen odpowiadający za rozwój choroby. W leczeniu łuszczycowego zapalenia stawów stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, które są skuteczne na początku choroby, leki steroidowe, przeciwciała monoklonalne, a także inne leki biologiczne i terapie eksperymentalne, które są nadal w fazie badań klinicznych. W przypadku łuszczycowego zapalenia stawów bardzo ważne jest nie tylko leczenie miejscowe zajętego stawu, ale także łagodzenie stanu zapalnego innymi metodami. U chorych konieczne jest utrzymanie właściwej masy ciała, czemu sprzyja stosowanie odpowiednio skomponowanej diety. Co więcej, niezbędne jest także systematyczne usprawnianie chorego dzięki rehabilitacji, która zapobiega niepełnosprawności. Czytaj też:Czy istnieje dieta na łuszczycowe zapalenie stawów?Czytaj też:Łuszczyca – czy tą chorobą można się zarazić? Czytając dawne powieści dość często zdarza się, że któryś z bohaterów - zazwyczaj starszy już pan - cierpi na podagrę, tajemniczą i bolesną chorobę okresowo uniemożliwiającą wręcz chodzenie. Tymczasem podagra jest to nic innego tylko ostre zapalenie stawu śródstopno-paliczkowego znajdującego się u podstawy palucha w przebiegu napadu dny moczanowej. Według definicji dna moczanowa jest chorobą przebiegającą z nawrotowym ostrym lub przewlekłym zapaleniem stawów obwodowych wywołanym przez wytrącone kryształy kwasu moczowego przy nadmiernym stężeniu kwasu moczowego w płynach ustrojowych Co to jest kwas moczowy Kwas moczowy jest końcowym produktem przemiany puryn, które są składnikiem kwasów nukleinowych - substancji wielkocząsteczkowych występujących we wszystkich żywych komórkach. Kwasy te odgrywające zasadniczą rolę w przekazywaniu cech dziedzicznych i kierowaniu syntezą białek. Warto zapamiętać, że dnie moczanowej towarzyszy zawsze zwiększona ilość kwasu moczowego w surowicy, czyli tzw. hiperurykemia. Średnio ilość kwasu moczowego w całym organizmie człowieka wynosi około 1200 mg, natomiast w przebiegu dny moczanowej jego "pula" ulega zwiększeniu kilka, a nawet kilkanaście razy. Z drugiej strony rozpoznanie samej hiperurykemii bez objawów zapalenia stawów nie upoważnia jeszcze do rozpoznawania dny. Jedynie niewielki procent osób z hiperurykemią zachoruje na dnę moczanową. Za prawidłowe stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi uważa się: dla mężczyzn do 7 mg%, a dla kobiet do 6 mg%. Wartości przekraczające te normy świadczą już o hiperurykemii. Przyczyną hiperurykemii jest nadprodukcja kwasu moczowego lub upośledzone wydalanie kwasu moczowego z moczem albo oba mechanizmy jednocześnie U niektórych ludzi z hiperurykemią, nadmiar kwasu moczowego w płynach ustrojowych może wytrącać się w postaci kryształów moczanów w tkankach wcale nieukrwionych np. chrząstkach lub słabo ukrwionych np. więzadłach i ścięgnach oraz w okolicy stawów obwodowych (stóp, rąk). Wytrącone kryształy moczanu sodowego mogą zapoczątkować proces zapalny w stawie, co daje silnie wyrażone objawy zapalenia stawów nazywane napadem dny moczanowej. Mogą one również wytrącać się w tkankach o niższej temperaturze np. małżowiny uszne jako tzw. podskórne guzki dnawe. W zaawansowanych postaciach dny moczanowej kryształy moczanów mogą również pojawiać się w dużych stawach i narządach miąższowych, najczęściej w nerkach, prowadząc do ich uszkodzenia. Dnę można podzielić na: pierwotną i wtórną. Dna pierwotna występuje 20 razy częściej u mężczyzn niż u kobiet.. Może być spowodowana wrodzonymi zaburzeniami enzymów odpowiedzialnych za przemianę puryn lub wadami rozwojowymi nerek. Dna wtórna jest powikłaniem innych chorób np. czerwienicy, niedokrwistości hemolitycznej, białaczki, szpiczaka mnogiego, wrodzonych wad serca lub uszkodzenia nerek. Może pojawiać się również w czasie leczenia cytostatykami. Dna wtórna stanowi większość wszystkich przypadków tej choroby. Przebieg dny W przebiegu dny wyodrębnia się trzy okresy. Pierwszy okres jest bezobjawowy. Pomimo braku objawów, utrzymuje się podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi, czyli hiperurykemia i stan taki może trwać od kilku do 20-30 lat. Wdrażając w tym okresie leczenie obniżające poziom kwasu moczowego w surowicy krwi można uniknąć dalszego rozwoju choroby lub odsunąć go w czasie Drugi okres choroby przebiega już objawowo z napadami dny moczanowej czyli ostrymi zapaleniami stawów wywołanymi przez różne czynniki, np. uraz, alkohol, zabieg operacyjny, zwiększony wysiłek fizyczny, niektóre leki (moczopędne np. hydrochlorotiazyd, glikokortykosteroidy, witamina B1, B12, penicylina, sulfatiazol). Napad dny moczanowej zaczyna się zazwyczaj nagle, najczęściej rano. W ciągu kilku godzin rozwija się ostry stan zapalny stawu z towarzyszącym obrzękiem i zaczerwieniem, a skóra nad tym stawem staje się lśniąca i napięta. Prowadzi to do takiej bolesności stawu, że chory nie może wytrzymać nawet dotyku pościeli. Napadowi dny moczanowej może towarzyszyć gorączka, złe samopoczucie i osłabienie. Stan taki trwa kilka dni, a czasem i dłużej. Najczęściej zapalenie obejmuje staw śródstopno-paliczkowy u podstawy dużego palca stopy, które znane jest pod zwyczajową nazwą podagra. Ale oczywiście atak dny moczanowej może dotyczyć również innych stawów prowadząc do np zapalenia stawu kolanowego zwanego gonagrą, zapalenia stawu barkowego tj. omagry zapalenia stawów rąk czyli chiragry zapalenia stawów kręgosłupa albo rachidagry Pierwszy napad dny moczanowej obejmuje zwykle jeden staw. Początkowo napady pojawiają się sporadycznie co 1-2 lata, później coraz częściej. Wraz z upływem czasu napady występują w coraz krótszych odstępach, trwają dłużej i obejmują coraz więcej stawów zwłaszcza, jeśli nie są właściwie leczone od początku. Czasem choroba ogranicza się tylko do jednego napadu Trzeci okres dny moczanowej zaczyna się w 5-10 lat od pierwszego napadu dny, kiedy rozwija się przewlekle zapalenie wielostawowe. Często pojawiają się podskórne guzki dnawe w obrębie małżowin usznych i w okolicy stawów. Równocześnie rozwijają się powikłania narządowe. Najczęściej są to: kamica nerkowa związana z wytrącaniem się złogów moczanowych w obrębie układów kielichowo-miedniczkowych nerek chorego, która rozwija się u 10-25% chorych z dną nefropatia dnawa związana z odkładaniem się moczanów w miąższu nerek, co w konsekwencji może prowadzić do niewydolności nerek i zgonu z tego powodu. Z dną często współistnieje nadciśnienie tętnicze, cukrzyca i otyłość. Rozpoznanie dny moczanowej Rozpoznanie opiera się na charakterystycznych objawach chorobowych, badaniu krwi określającym stężenie kwasu moczowego w surowicy, badaniu płynu stawowego na obecność kryształów moczanów i rtg stawów. Jak leczyć? Do leczenia napadu dny stosuje się kolchicynę, lek roślinny pochodzący z nasion i bulw zimowita jesiennego. Lek ten bardzo dobrze hamuje odczyn zapalny w przebiegu dny, choć nie do końca poznano, jaki jest mechanizm działania kolchicyny. Aby kolchicyna była skuteczna, należy podać ją w ciągu pierwszych 24 godzin od początku napadu dny w ściśle określonych dawkach. U chorych z częstymi napadami podaje się kolchicynę na stałe w niewielkich dawkach. Oprócz kolchicyny w leczeniu stosuje się leki niesterydowe przeciwzapalne (najczęściej indometacynę, naproksen lub ibuprofen). Jeśli chory źle toleruje leczenie kolchicyną, która niekiedy może wywoływać biegunkę, to do terapii można włączyć glikokortykosteroidy. Z domowych sposobów łagodzenia bólu stawu można polecić okłady z kostek lodu zawiniętych w suchą, czystą ściereczkę. W zależności od tego czy podwyższony poziom kwasu moczowego spowodowany jest nadprodukcją kwasu moczowego czy upośledzeniem jego wydalania z moczem lekarz dodatkowo zaleca choremu allopurinol - lek hamujący wytwarzanie kwasu moczowego lub probenecid - lek moczanopędny czyli zwiększający wydalanie kwasu moczowego z moczem Skuteczne zioła U osób z kamicą nerkową moczanową wskazana jest alkalizacja moczu sodką lub Citrolytem, co ułatwia rozpuszczanie złogów moczanowych. W przypadku większych złogów skuteczne jest rozbijanie ich falą uderzeniową tzw. litotrypsją (ESWL) lub usuwanie ich innymi metodami instrumentalnymi. Ważne jest również szybkie i efektywne leczenie wszelkich infekcji dróg moczowych. Można także stosować roślinne leki o działaniu moczopędnym np. liście mącznicy, liście brzozy, ziele skrzypu, korzeń lubczyku, korzeń mniszka lekarskiego, ziele nawłoci pospolitej. Niezależnie od farmakoterapii, ważna jest również fizykoterapia, która zmniejsza dolegliwości bólowe i usprawnia zajęte stawy. W przypadku dużych zmian w stawach korzystne jest leczenie operacyjne Uważać na jedzenie Ścisłe przestrzeganie diety ubogopurynowej powoduje obniżenie poziomu kwasu moczowego w surowicy zaledwie o 1 mg%. Jednocześnie dysponujemy lekami skutecznie obniżającymi stężenie kwasu moczowego w surowicy, co powoduje, że ograniczenia dietetyczne przy dnie moczanowej nie muszą być radykalne. Z diety przy dnie moczanowej należy wykluczyć jako pokarmy szczególnie bogate w puryny: wątrobę, móżdżek, cynaderki, mięso baranie, kawior, śledzie, sardynki, czekoladę, kakao, kawę naturalną, mocną herbatę i orzechy. Zalecane są natomiast: warzywa, owoce, cukier, masło w małych ilościach, mleko, chudy ser, ziemniaki. Chorzy powinni również pić co najmniej 2-3 litry płynów dziennie (najlepiej wodę mineralną Jan lub Dąbrówka), co sprzyja obniżaniu stężenia kwasu moczowego we krwi. Poza tym chory z dną powinien ograniczyć picie alkoholu (zwłaszcza piwa) oraz unikać częstych urazów, przebywania w zimnie i dużych wysiłków fizycznych. U osób z nadwagą lub otyłych korzystne jest również zmniejszenie masy ciała. W przypadku współistnienia nadciśnienia tętniczego lub zaburzeń gospodarki lipidowej ważne jest przestrzeganie zasad leczenia tych schorzeń. Chorzy z dną wymagają szczególnej uwagi przy terapii innych chorób, ponieważ niektóre leki mogą nasilać hiperurykemię zwłaszcza kwas acetylosalicylowy i salicylany, jak również inne np. adrenalina, alfametyldopa, aminofilina, dopamina, etambutol, glikokortykosteroidy, leki cytotoksyczne, lewodopa, kofeina, probenecyd, pirazynamid, witamina B12, witamina C, witamina PP. U 20 procent chorych przyczyną dny moczanowej są diuretyki czyli leki moczopędne. Systematyczne leczenie dny od początku choroby, jak i jej następstw (zmiany stawowe, guzki dnawe, kamica nerkowa i uszkodzenie nerek) wpływa korzystnie na przebieg choroby, dzięki czemu jakość życia chorych na dnę nie odbiega istotnie od życia innych ludzi Dna rzekoma Dna rzekoma jest chorobą podobną do dny moczanowej, ponieważ również przebiega z napadowymi ostrymi zapaleniami stawów, które odmiennie niż w dnie moczanowej, wywołane są kryształami pirofosforanu wapnia. Wystąpienie dny rzekomej poprzedza odkładanie się kryształów pirofosforanu wapnia w chrząstce stawowej, co prowadzi do jej zwapnienia czyli tzw. chondrokalcynozy. Chondrokalcynoza może być pierwotna (o nieznanej przyczynie) lub wtórna jak następstwo chorób metabolicznych: nadczynności przytarczyc, hemochromatozy, obniżonego poziomu magnezu, obniżonego poziomu fosforu i prawdopodobnie niedoczynności tarczycy. Dna rzekoma występuje kilkakrotnie rzadziej niż dna moczanowa. Częstość występowania chondrokalcynozy u obu płci jest jednakowa i wzrasta wraz z wiekiem tak, że u 1/3 ludzi powyżej 75 roku stwierdza się obecność chondrokalcynozy stawów kolanowych. Chondrokalcynoza obejmuje stawy większe - najczęściej kolanowe - i może przebiegać bezobjawowo lub objawowo. Jej objawy w postaci napadu dny rzekomej są mniej nasilone w porównaniu do napadu dny moczanowej. W okresach między napadami chory może nie odczuwać żadnych dolegliwości lub dolegliwości mogą mieć niewielkie nasilenie, co często sugeruje lekarzowi diagnozę reumatoidalnego zapalenia stawów Badania dodatkowe pomocne przy rozpoznaniu chondrokalcynozy to: podwyższone OB i podwyższona leukocytoza, cechy zapalenia i obecność kryształków pirofosforanu wapnia w płynie stawowym, poziom fosfatazy alkalicznej, poziom wapnia i fosforu, a także poziom hormonów tarczycy w surowicy. Z badań obrazowych wykonuje się rtg zajętych stawów. Leczenie napadu dny rzekomej opiera się na podawaniu kolchicyny i leków przeciwzapalnych. Alternatywą dla tego leczenia mogą być glikokortykosteroidy podawane dostawowo. Przebieg dny rzekomej jest łagodniejszy niż dny moczanowej, ale u niektórych chorych może powodować postępujące zniszczenie i rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów.